เกิดเป็นนัยสำคัญขึ้นทันที เมื่อ นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ อดีตนักการเมืองชื่อดัง ล่าสุด ได้ออกมาวิเคราะห์ และให้ข้อมูลด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมา เกี่ยวกับคดีดังของ ลัลลาเบล นางสาวธิติมา นรพันธ์พิพัฒน์ ว่าคือ "เหยื่อ" ในธุรกิจเพศพาณิชย์ที่มีผู้เกี่ยวข้องมากมาย มีคนใหญ่คนโตวงการกฎหมายพัวพัน หาประโยชน์จากเรือนร่าง และความสวยของหญิงสาว

ทั้งนี้ นายชูวิทย์ ได้โพสต์ข้อความ ระบุว่า พริตตี้ อย่าง ลัลลาเบล ที่เป็นข่าวดัง คือ อาชีพหนึ่งที่ต้องมีคุณสมบัติสำคัญคือ “ความสวย” หากไม่สวยหุ่นไม่ดีทำอาชีพนี้ไม่ได้ แรกเริ่มเดิมทีพริตตี้อยู่ในงานมอเตอร์โชว์ งานแสดงสินค้า เป็นงานพาร์ทไทม์เสริมรายได้ให้บรรดานักศึกษา ต่อมาความสวยอย่างเดียวไม่พียงพอ ต้องเซ็กซี่ โชว์หุ่นให้เย้ายวนชวนมองเพิ่มขึ้น จนมีคนชวนไปดูแลผู้ใหญ่แค่กินข้าวนั่งคุยให้ผู้ชายขี้เหงา (แต่มีเงิน)
 

ต้องขอโทษพริตตี้ที่มีอุดมการณ์ไม่รับงานแบบนี้ก็มีมาก แต่ด้วยการแข่งขันของวงการพริตตี้ เลยมีทั้ง“พริตตี้แท้”และ“พริตตี้เก๊” ที่อยากเดินทางลัดเข้าสู่วงจร “ธุรกิจเพศพาณิชย์” ผ่าน “เอเยนต์” ที่ตั้งกลุ่ม Line หากินกับบรรดา“ลูกเสี่ย”และ“เสี่ยน้อยเสี่ยใหญ่” ที่ปรารถนาจะชื่นชมพริตตี้เป็นการส่วนตัว ถือเป็นธุรกิจเพศพาณิชย์ที่เอเยนต์มีรายได้หักหัวคิว ส่วนพริตตี้ได้ค่าตัว

หากเป็น“ลูกเสี่ย” ก็จัดปาร์ตี้กินเหล้า และอัพยาตามสูตร ของแบบนี้พริตตี้จะไปห้ามเจ้าของงานได้อย่างไร? เขาเป็นคนจ่ายเงิน เวลาพริตตี้ได้งานไปเอนเตอร์เทนทำนองนี้ ก็มีทั้งอัพด้วย กับที่ไม่อัพ

พัฒนาการของพริตตี้ยังไม่หยุด ลามไปถึงพริตตี้ที่ “เอนเตอร์เทน + วีไอพี” อย่างนี้คือไม่พ้นเรื่องบนเตียง ซึ่งมีราคาตั้งแต่ 10,000 – 100,000 บาท แล้วแต่รูปร่าง หน้าตา โปรไฟล์ และคุณสมบัติ หญิงสาวทุกวงการอาจเคยเป็น “พริตตี้ชั่วคืน” ของชายคนใดคนหนึ่ง

พริตตี้มักมี “ชื่อจัดตั้ง” ในวงการ ใช้เรียกขานโดยผ่าน Line ส่ง รูป สัดส่วน คุณสมบัติ และราคาค่าตัว ของพรรค์นี้ใครทำใครไม่ทำ ยากที่จะหยั่งรู้ พริตตี้บางคนบอกไม่ทำ แต่ไปเจอของจริงเงินถึงก็หยวน ๆ ธุรกิจเพศพาณิชย์ในประเทศไทยจึงขยายใหญ่โตเกินกว่าใครจะคาดคิด เป็นธุรกิจสีเทาที่สร้างมูลค่าถึงขนาดมีนักวิชาการทำสถิติว่ามีเม็ดเงินมากกว่าธุรกิจยาเสพติด

ลัลลาเบลคือ “เหยื่อ” รายหนึ่งในขบวนการธุรกิจเพศพาณิชย์ ซึ่งมีผู้เกี่ยวข้องมากมาย เป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหารสุดท้ายของผู้ที่หาประโยชน์ทั้งจากเรือนร่าง ความสวย ที่ถือเป็นอาหารอันโอชะ ผมในฐานะที่รู้เรื่องราวประเภทนี้ดี เปรียบเสมือนองคุลีมาล จะไปห้ามใครคงไม่ได้ บอกใครก็คงไม่ฟัง

แต่สำหรับไอ้พวกที่ไปหากิน เงินไม่ถึงจึงใช้อุบายทั้งมอมเหล้ามอมยา ทำให้พริตตี้เอนเตอร์เทน กลายเป็นพริตตีวีไอพี โดยไม่ยินยอม คนประเภทนี้มันเลวชาติสัตว์นรกส่งมาเกิด ไม่ต่างกับพวกที่เอาเด็กหญิงอายุ 12-13 ปีมาขายตัว แถมทำอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร แล้วดันมีคนในวงการกฎหมายชื่อย่อ “ว” กระซิบอีกนิด ที่กำลังจะไปทำงานใหญ่โตอยู่แถวถนนแจ้งวัฒนะ ดันไปช่วยสนับสนุนให้รอดคดี
 

หากจ่ายเงินจ่ายทองใช้บริการธุรกิจเพศพาณิชย์ เพราะอยากหาความสุขชั่วครั้งชั่วคราว ผมจะไปว่ากระไรได้ เพราะเป็นผู้ชายทั้งแท่ง

แต่ลองถามใจตัวเองดู มีตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้แล้วไปช่วยสร้างเครือข่าย กลายเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการธุรกิจ“เพศสถุน”ที่ทำได้ถึงขนาดเอาเด็ก 12-13 ปี มาค้าบริการทางเพศที่ “วิคตอเรีย” มรดกบาปจะตกไปถึงลูกถึงหลาน